سخنی چند دربارة فولکلور کودکان افغانستان

ادبیات شفاهی کودکان یکی از قدیمی‌ترین بخش‌های فولکلور است که برای تربیت همه‌جانبة آن‌ها اهمیت مهم علمی و عملی دارد. در افغانستان، به‌خصوص در نواحی دوردست آن، هنوز هم کودکان از طریق آثار ادبی شفاهی مردمی با حوادث خوب یا زشت و با واقعیات مختلف زندگی آشنا می‌شوند. در روستاهای افغانستان کودکان از بزرگ‌سالان سرود و ترانه‌ها را می‌آموزند و هنگام بازی و تفریح زمزمه می‌کنند. لَلوی (لالایی) مادران یکی از همان سروده‌های مؤثر و جذاب و پرمحبت است. تاکنون دربارة فولکلور کودکان افغانستان رسالة مستقل علمی و همه‌جانبه تدوین نشده‌است. شاید هم چنین اثری وجود داشته باشد؛ ولی نگارندۀ این مقاله در بررسی تمام مجلات و کتاب‌های چاپ افغانستان و به زبان دری، به‌جز موارد فولکلوری و چند مقالة راجع به سرود‌های کودکان که در مجلات فرهنگ مردم، کابل، آریانا و ادب که به چاپ رسیده‌اند، چیزی دیگر نیافت. بنابراین به‌نظر می‌آید فولکلور کودکان افغانستان با تمام خصوصیات و ویژگی‌های عامش تا به امروز چنان‌که باید و شاید، جمع‌آوری نشده ‌است؛ ازهمین‌رو، پیش از بررسی و پژوهش در این باره باید از ولایات و دهات افغانستان متن‌های مربوط به بازی‌ها، رسم‌ و آیین‌ها و طرز اجرای آن‌ها جمع‌آوری و نشر شود تا بر اساس آن‌ها رسالة علمی تألیف گردد.